Στο τέλος της φετινής Αποκριάς και της εβδομάδας της Τυρινής, τι πιο ταιριαστό από την πανεύκολη και απόλυτα τυρένια παραδοσιακή ηπειρώτικη αλευρόπιτα. Εντάξει, ίσως η φετινή Αποκριά να χάνει λίγο από τον χαρακτήρα και την παράδοσή της, αλλά τουλάχιστον, μπορούμε να απολαμβάνουμε τα γαστρονομικά μας έθιμα. Και το έθιμο προβλέπει τυροφαγία αυτή την εβδομάδα.
Ναι, εντάξει, ενδεχομένως για μένα κάθε εβδομάδα να είναι της Τυρινής, με δεδομένη την αδυναμία μου στη συγκεκριμένη κατηγορία τροφίμων, αλλά νομίζω ότι αυτή την εβδομάδα έχω την καλύτερη αφορμή να σου δείξω αυτό που θα έπρεπε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Την αγαπημένη μου ηπειρώτικη αλευρόπιτα, ή ζυμαρόπιτα, ή, όπως τη λέγαμε πάντα στο πατρικό μου, την “παπιγκόπιτα”. Ο, ενδεχομένως προφανής, λόγος για τον οποίο την ονομάζαμε έτσι, ήταν γιατί την πρωτοδοκιμάσαμε σε μία οικογενειακή εκδρομή πριν από χιλιάδες χρόνια στα Ζαγοροχώρια, και συγκεκριμένα στο Μεγάλο (ή στο Μικρό, πού να θυμάμαι πια) Πάπιγκο, και από τότε έγινε αγαπημένη οικογενειακή μας συνήθεια.
Την εποχή εκείνη που ούτε καν ξέραμε τι θα πει internet, η μαμά μου, που δεν είχε ακούσει πιο μπροστά για τη συγκεκριμένη πίτα, είχε πιάσει την ιδιοκτήτρια του ξενώνα που μέναμε και της ζήτησε τη συνταγή, την οποία στη συνέχεια μετέφερε ενθουσιαμένη και στις υπόλοιπες μαγείρισες της οικογένειας, κι έτσι η “παπιγκόπιτα”, η παραδοσιακή ηπειρώτικη αλευρόπιτα με τα ελάχιστα υλικά και αυτό το σχεδόν τρομακτικό για πολλές, άπειρες στην κουζίνα “νερό, όσο πάρει για να γίνει ένας όχι πολύ αραιός, όχι πολύ πηκτός χυλός”, έγινε το αγαπημένο αλμυρό σνακ σε πάρτυ και καλέσματα, αλλά και ένα πανεύκολο βραδινό για όλη την οικογένεια, ειδικά για τα παιδιά που τη λάτρευαν.
Μπορεί να είναι και από τις πρώτες συνταγές που έμαθα να φτιάχνω μόνη μου. Στην αρχή με την ίδια ακριβώς συνταγή που είχε φέρει η μαμά μου από το Πάπιγκο, με τα τρία μόνο υλικά της ζύμης, αλεύρι, αβγά και νερό (και πόσο πολύ με παίδεψε εκείνο το “όσο νερό πάρει”, μέχρι να βρω ακριβώς την υφή και τη σύσταση του χυλού), και μπόλικο ελαιόλαδο στο ταψί. Όταν όμως άρχισα να τη φτιάχνω πιο συχνά, να ψάχνω διάφορες παραλλαγές της παραδοσιακής συνταγής στο διαδίκτυο, και έχοντας αποκτήσει και λίγο περισσότερη εμπειρία στην κουζίνα, άρχισα να την αλλάζω σιγά-σιγά, και να τη φέρνω πιο πολύ στα μέτρα μου.
Η συνταγή λοιπόν που σου παρουσιάζω σήμερα είναι αυτή που έχω καταλήξει να φτιάχνω στο σπίτι μου, και μάλιστα πάρα πολύ συχνά, ειδικά για βραδινό, γιατί ο μεγάλος μου γιος της έχει μεγάλη αδυναμία (και με βολεύει πολύ να κρατάω ένα μεγάλο κομμάτι στην άκρη για να του το δίνω για κολατσιό στο σχολείο την επόμενη μέρα), ο μικρός την τσακίζει, μιας και έχει τόσο έντονη τη γεύση από το “τυγί” (όπως ο ίδιος αλά γαλλικά το προφέρει) που του αρέσει. Κι εμείς οι μεγάλοι του σπιτιού προσπαθούμε να προλάβουμε να φάμε ό,τι περισσέψει…
Έχοντας παίξει αρκετά με τις αναλογίες των υλικών, έχω καταλήξει ότι η προσθήκη παραδοσιακού γιαουρτιού στη ζύμη την κάνει πιο αφράτη και πιο νόστιμη και η ποσότητα του λαδιού στο ταψί είναι τόση όση χρειάζεται για να ψηθεί καλά, αλλά να μην σε πνίγει η γεύση του. Όσο για τα τυριά, ναι, φυσικά η φέτα είναι άφθονη, καθώς είναι αυτή που δίνει τη χαρακτηριστική γεύση της συγκεκριμένης πίτας, αλλά και η προσθήκη της, καθόλου παραδοσιακής παρμεζάνας την κάνει πιο πικάντικη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα στη γεύση. Προφανώς αν είσαι πιο σκληροπυρηνικός οπαδός της παράδοσης, μπορείς να την αντικαταστήσεις με άλλο τυρί, ή φυσικά και να την παραλείψεις.
Η αλήθεια είναι ότι, παρά το γεγονός ότι είναι μια συνταγή που φτιάχνω συχνά, δεν είχε έρθει η ώρα της να εμφανιστεί εδώ. Μια μέρα όμως, ο μεγάλος μου γιος, που τώρα τελευταία έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο σπίτι με τα μαγειρέματα, τις φωτογραφήσεις και το διαδίκτυο, και το διασκεδάζει πολύ, με μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα με ρώτησε: “Έχεις βάλει την αλευρόπιτα στο site σου με τις συνταγές μαμά;”. Όταν λοιπόν του είπα όχι, μου απάντησε: “ε, τότε, δεν είναι καλό site”. Και άντε μετά εγώ να το καταπιώ αυτό. Αν λοιπόν σου αρέσει η συνταγή, να ξέρεις ότι το οφείλεις στο Γιώργο που τη βρήκες…
Καλή Σαρακοστή να έχουμε, όλοι με υγεία…
Χρόνος προετοιμασίας:
Χρόνος μαγείρεματος:
Συνολικός χρόνος:
Μερίδες: 6
- 500 γραμ αλεύρι
- 3 αβγά
- 200 γιαούρτι παραδοσιακό (αγελαδινό ή κατσικίσιο)
- 500 ml νερό
- 70 ml ελαιόλαδο
- αλάτι, πιπέρι
- 200 γραμ φέτα
- 50 γραμ γραβιέρα, ή κασέρι, ή παρμεζάνα
- Σε ένα μεγάλο μπωλ ρίχνουμε το αλεύρι, τα αβγά, το γιαούρτι (χωρίς την πέτσα) και το νερό.
- Αλατοπιπερώνουμε και ανακατεύουμε καλά με έναν αβγοδάρτη, μέχρι να έχουμε έναν λείο χυλό, όχι πολύ αραιό αλλά όχι και πολύ πηχτό.
- Ρίχνουμε σε ένα μεγάλο ταψί (το δικό μου είναι περίπου 37x27 εκ.) το ελαιόλαδο και το βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς με αντιστάσεις να ζεσταθεί λίγο.
- Βγάζουμε προσεκτικά το ταψί από το φούρνο και ρίχνουμε μέσα το χυλό.
- Με τα χέρια μας, τρίβουμε τη φέτα πάνω από το χυλό, να πάει παντού, σε όλο το ταψί.
- Τρίβουμε από πάνω και το κίτρινο τυρί.
- Ψήνουμε για περίπου 40-45 λεπτά, μέχρι να χρυσίσει καλά, και να δούμε τις άκρες να αρχίζουν να γυρνάνε προς τα μέσα.
No Comments