Είναι μερικές γεύσεις που σε συντροφεύουν μια ζωή, και είναι
συνδυασμένες με συναισθήματα. Η συγκεκριμένη είναι μία από αυτές. Δε λείπει
σχεδόν ποτέ από τα εορταστικά τραπέζια της μαμάς μου, και σπανίως περισσεύει
ψίχουλο…. Πάντα θυμάμαι δε, τη φορά που σκαρφίστηκε τη συνταγή. Ήταν μία από
αυτές τις στιγμές που την ακούω και τη βλέπω να λέει για κάποια παλιά συνταγή
«αν αλλάζαμε αυτό, με τι λες να πήγαινε; Κι αν προσθέταμε κι εκείνο, δεν θα του
πήγαινε πολύ;…» Κάπως έτσι η μανούλα μου έχει «πειράξει» σχεδόν ό,τι συνταγή
έχει περάσει ποτέ από τα χέρια της. Και κάπως έτσι εγώ τη θεωρώ την πιο
εμπνευσμένη μαγείρισσα του κόσμου…. Τόσο που μια μέρα της είπα: «εγώ μια μέρα
θα σε δημοσιεύσω. Είναι πολύ εγωιστικό αυτές οι συνταγές να μένουν μόνο στο
δικό μας τραπέζι». Κι έτσι σας παρουσιάζω την πρώτη συνταγή της Ερατούλας, και
λέω την πρώτη, γιατί έχω πολλές ακόμα στο συρτάρι μου….
άλλη τάρτα-πίτα την οποία θα σας χρωστάω, γιατί και η original έχει τη χάρη της.
Η συνταγή
4 Comments
Έχουμε την ίδια πίτα με διαφορετική σύνθεση παρουσίαση.
Πολύ μου άρεσε η προσθήκη του λουκάνικου κι ότι είναι σε μορφή τάρτας!!
Καλώς σε βρήκα και καλή συνέχεια.
Καλώς ήρθες Ξανθή! Το είδα σήμερα ότι έχεις κι εσύ πιπερόπιτα. Είναι της μόδας φαίνεται! Χαίρομαι που σου άρεσε! Εύχομαι να τα λέμε!
Φαίνεται λαχταριστή!!! Και η διακόσμιση της μανούλας τα σπάει:)
Μπαίνει στα προσεχώς!!!
Γεια σου Χρύσα μου.
Θα την κάνω το Σαβ/κο για να μην μείνει παραπονεμένη!